بازی شک کردن و بازی باور کردن: تحلیلی از امر عقلانی

دو بازی به مثابه تقویت‌کننده‌ی ویژگی‌های متفاوت شخصیتی

متناسب با هر دیالکتیک، مجموعه‌ای از ویژگی‌های شخصیتی وجود دارد. هر مجموعه نوعی شبکه‌ی به هم پیوسته یا مجموعه‌ای از سبک‌ها را به همراه دارد:

من به وضوح ارزش‌های زیادی در ویژگی‌های ستون سمت چپ می‌بینم. اما سمت راستی‌ها را هم نمی‌کوبم: آنها اگر با مکمل‌هایشان به تعادل رسیده‌ باشند ضروری و ارزشمند هستند. اما تنها سمت راستی‌ها هستند که با ادراک فرهنگی ما از عقلانیت مطابقت دارند. می‌خواهم این تضاد روانشناختی را از طریق نشان دادن سه راه دیگر برای نگاه به آن، خلاصه کنم.

1. در اینجا تضادی بین عطش نسبت به قطعیت و پذیرش عدم قطعیت و ابهام وجود دارد. بازی باور کردن چنان عطشی به قطعیت دارد که قطعیت را با حقیقت اشتباه می‌گیرد. این سردرگمی آن‌قدر رایج است که خیلی از افراد این دو را یکی می‌دانند، در حالی که کاملا متفاوت هستند. این که گزاره‌ای قطعی است و اینکه آیا صادق است دو موضوع جدا از هم هستند. رفتار شما و نتایج پرسش‌گری‌تان با توجه به این که تا چه حد اصرار به قطعیت دارید می‌تواند بسیار متفاوت باشد.

کار ایاگو وقتی اتللو را به جایی می‌رساند که به قطعیت احتیاج دارد تقریبا تمام شده است. تنها یک جواب قابل قبول وجود دارد: خیانت. وفاداری نمی‌تواند با قطعیت ثابت شود. نیاز به قطعیت متمایل به نوع خاصی از جستجو و رسیدن به نتایجی به خصوص می‌شود. انواعی از اطلاعات، ادعاها، و افکار وجود دارد که اگر کسی تحمل عدم‌قطعیت را نداشته باشد هرگز نمی‌تواند از آنها بهره‌مند شود.